Rally for a Moratorium on Fracking!

	Donate | Send to a Friend | View in Browser | Sent to antoniobuensuceso@gmail.com (Not You? Sign Up Here)
	Join the rally for a moratorium on fracking! Tuesday December 10 in Oakland  There's no doubt that fracking is driving California backwards.  Now you have a chance to let a key state agency know it's time for a fracking moratorium. Join Sierra Club California, Center for Biological Diversity, Credo, Clean Water Action, 350.Org and other organizations for a rally to call for a fracking moratorium.  The rally will be held at 5:30 p.m. on Tuesday, December 10, 2013, at the Oakland Convention Center, 550 10th Street, in Oakland. RSVP here. The rally will occur at the first of a series of statewide Environmental Impact Report (EIR) scoping hearings to determine what environmental impacts will be considered when it comes to fracking and well stimulation. The hearing itself will be conducted by the California Division of Oil, Gas, and Geothermal Resources (DOGGR) from 4 p.m. to 8 p.m. Help us raise our voices at the rally - including through song - in favor of a statewide moratorium on fracking. Then join the crowd inside to urge state regulators that a fracking moratorium needs to be included among the alternatives analyzed in the state's EIR. Wear your Sierra Club gear and show the people of California and Governor Brown's administration that, when it comes to protecting our communities and our environment, the Sierra Club shows up, stands up and speaks up! If you can't come to Oakland, click here to see a list of other EIR hearings around the state later this month. Please RSVP! Sierra Club California 909 12th Street, Suite 202 Sacramento, CA 95814 | P: (916) 557-1100

Shell struggling to capture investors’ imagination

Dec 1st, 2013 

by John Donovan.

Shell is struggling to capture investors’ imagination following a series of disappointments. Missed production targets have undermined confidence in the company’s ability to deliver growth.

Posted by John Donovan

Extract in red text below from page 2 of a 30 page Wood MackenzieExecutive Summary of Shell dated November 2013. Hence this is a bang up to date expert assessment. It was kindly supplied by an unsurprised Shell insider source, who says the report is in line with the familiar story at Royal Dutch Shell of Over-promise and Under-delivery.

Extracts

• Shell is struggling to capture investors’ imagination following a series of disappointments.
• Missed production targets have undermined confidence in the company’s ability to deliver growth.
• Exploration in recent years and unconventionals have failed to live up to expectations.
• Concerns have also grown that instead of improving distributions, cash flows are being reinvested in the next investment cycle.
• Shareholder returns now lag behind ExxonMobil, Chevron and BP.
• This translates into one of the most discounted ratings in the sector.
• Shell is also under pressure to get back on the front foot in exploration.
• The new leadership will face some difficult choices in order to drive a re-rating of the stock.
• Shell made a return of just 10% on its exploration investment between 2008 and 2012, dragged down by high spending and a poor performance in unconventionals.
• Despite investing significant capital in unconventional oil and gas, Shell has lost ground to its peers.

Extracts end

Posted in: Alaska, Arctic, BP, Chevron, Exxon Mobil, GoogleNews, Oil Company Profits,Royal Dutch Shell Plc, Shell Project Delays, Shell Project Overruns.
Tagged: Alaska · Arctic Ocean · BP · Chevron · ExxonMobil · Oil · Royal Dutch Shell Plc

← Ormen Lange problem cuts Norway gas output

European oil giants to talk terms with Iran →

The TRUTH will set you FREE.

The Pope: A New Ally for Economic Justice

Dear Antonio, The greatest crisis facing our country today is the obscene level of wealth and income economic inequality we now see.  This is a moral issue, an economic issue, and a political issue. While the very rich get richer, the middle class continues to disappear and we now have more people living in poverty than ever before.  Despite huge increases in technology and productivity, tens of millions of workers are finding it harder to feed their families, pay for health care, send their kids to college or put aside  savings for retirement. While large corporations are earning record-breaking profits, real unemployment is close to 14%, and youth unemployment is at 20%.  An entire generation of young people is struggling to find a place in the economy and repay their college loans. In recent years, with 95% of all new income going to the top 1%, we have seen a huge increase in the number of millionaires and billionaires. One family, the Walton family of WalMart, now owns more wealth than the bottom 40% of Americans. Meanwhile, we continue to have, by far, the highest rate of childhood poverty in the industrialized world. While the average American is increasingly alienated from the political process, billionaire families like the Koch brothers are spending hundreds of millions of dollars to elect candidates who support their extreme  right-wing views. During the last week a new and important ally has arisen in the struggle against unfettered capitalism and wealth and income inequality.  In his recently published Exhortation, Pope Francis warns the world against the idolatry of money and the false promise of trickle-down economics. Clearly, not everyone shares Francis' religion, and many of us have deep differences with a number of positions taken by the Catholic Church.  Nonetheless, we can all, I think, share his commitment to economic  justice and learn from his wise assessment of how modern civilization, in its relentless pursuit of profit and  its dependence on "the market" to make final valuations of what is good, has lost touch with the ethical  imperatives that should guide our society.  I appeal to other religious leaders to focus on matters of economic  justice and to speak out from the context of their own respective traditions. These are tough times for our country. Let's go forward together. Thanks for your continued support. Sincerely, Senator Bernie Sanders Here are some quotes from the Pope's recent message: No to an economy of exclusion Just as the commandment "Thou shalt not kill" sets a clear limit in order to safeguard the value of human life, today we also have to say "thou shalt not" to an economy of exclusion and inequality. Such an economy kills. How can it be that it is not a news item when an elderly home­less person dies of exposure, but it is news when the stock market loses two points? This is a case of exclusion. Can we continue to stand by when food is thrown away while people are starving? This is a case of inequality. Today everything comes under the laws of competition and the sur­vival of the fittest, where the powerful feed upon the powerless. As a consequence, masses of peo­ple find themselves excluded and marginalized: without work, without possibilities, without any means of escape. Human beings are themselves considered consumer goods to be used and then discarded. We have created a "throw away" culture which is now spreading. It is no longer simply about exploitation and oppression, but something new. Exclusion ultimately has to do with what it means to be a part of the society in which we live; those excluded are no longer society's underside or its fringes or its disenfranchised – they are no longer even a part of it. The excluded are not the "ex­ploited" but the outcast, the "leftovers". In this context, some people continue to defend trickle-down theories which assume that economic growth, encouraged by a free market, will inevitably succeed in bringing about great­er justice and inclusiveness in the world. This opinion, which has never been confirmed by the facts, expresses a crude and naïve trust in the goodness of those wielding economic power and in the sacralized workings of the prevailing economic system. Meanwhile, the excluded are still waiting. To sustain a lifestyle which excludes others, or to sustain enthusiasm for that selfish ideal, a globalization of indifference has devel­oped. Almost without being aware of it, we end up being incapable of feeling compassion at the outcry of the poor, weeping for other people's pain, and feeling a need to help them, as though all this were someone else's responsibility and not our own. The culture of prosperity deadens us; we are thrilled if the market offers us some­thing new to purchase. In the meantime all those lives stunted for lack of opportunity seem a mere spectacle; they fail to move us. No to the new idolatry of money One cause of this situation is found in our relationship with money, since we calmly accept its dominion over ourselves and our societies. The current financial crisis can make us overlook the fact that it originated in a profound human crisis: the denial of the primacy of the human person! We have created new idols. The worship of the ancient golden calf (cf. Ex 32:1-35) has returned in a new and ruthless guise in the idol­atry of money and the dictatorship of an imper­sonal economy lacking a truly human purpose. The worldwide crisis affecting finance and the economy lays bare their imbalances and, above all, their lack of real concern for human beings; man is reduced to one of his needs alone: con­sumption. While the earnings of a minority are grow­ing exponentially, so too is the gap separating the majority from the prosperity enjoyed by those happy few. This imbalance is the result of ide­ologies which defend the absolute autonomy of the marketplace and financial speculation. Con­sequently, they reject the right of states, charged with vigilance for the common good, to exercise any form of control. A new tyranny is thus born, invisible and often virtual, which unilaterally and relentlessly imposes its own laws and rules. Debt and the accumulation of interest also make it difficult for countries to realize the potential of their own economies and keep citizens from en­joying their real purchasing power. To all this we can add widespread corruption and self-serving tax evasion, which have taken on worldwide di­mensions. The thirst for power and possessions knows no limits. In this system, which tends to devour everything which stands in the way of in­creased profits, whatever is fragile, like the envi­ronment, is defenseless before the interests of a deified market, which become the only rule.

Tula ukol sa 'Paskong Pinoy'

This poem was shared by one of GMA News Online's readers -- Gilson B. Aceveda. PASKONG PINOY Ang dama de noche’y, humalimuyak sa dilim Ang mumunting bitui’y, walang kasing ningning Ang hangi’y malamig, Oh! Kay sarap samyuin Hamog sa umaga’y, dumidilig sa hardin Bahay kubo sa bukid, ay pinalalamutian Ng mumunting mga parol, na nagsisikintaban May kani-kaniyang belen, na salamin ng sabsaban Kung saan ang Tagapagligtas, ay pakumbabang isinilang Pagsapit ng gabi’y, nagsisipagkantahan Ang mga binata, pati kadalagahan Awiting pamasko, Oh! Kay sarap pakinggan Gumagaan ang puso, sa mga himig na kay inam Ang mga paslit nama’y, nangagsisi-awit din Bitbit ang mga lata, kasama ang tambourine Mananapat sa mga bahay, hudyat ng pangangaroling Kung saan ang mga barya’y, matamang lilikumin Natutulog pa ang araw, maaga ng gumigising Ang magkakabaryo’y, sama-samang mangingilin Simbang gabi sa nayon, pilit kukumpletuhin Upang gabayan Niya, at sila’y pagpalain Sa gabi ng Noche Buena, pamilya’y sama sama Konti man ang pagkain, sa maliit nilang mesa Hindi nila alintana, konti man ang handa Basta’t ang pamilya’y, kumpleto’t masaya Handang mga pansit, at masarap na nilupak Kanilang ibinabahagi, sa mga kamag-anak Sukli naman nila’y, sumang pagkakasarap Sinasawsaw sa asukal, pagkadaka’y pinapapak Sa umaga ng Pasko’y, karibok na ang lahat Bata at matanda’y, kani-kaniyang gayak Magagara ang damit, sa kalye ay nagkalat Magmamano sa mga Ninong, bibisita sa kamag-anak Pagkabigay ng basbas, ng mga Ninong at Ninang Abot tainga ang ngiti, ng mga kabataan Sapagkat sa pag-uwi’y, may regalo ng tangan Bukod pa sa salaping, pudpod na sa kabibilang Ito namang sina magulang, matamang naghihintay Sabik sa pagdating, ng kanilang mga inakay Pagkat pinamaskuhan, sa kanila’y pilit ipapa-alay Upang may pantustos daw, sa pang araw-araw na buhay Ang mga bata namang, nag-alay nga ng salapi Di mapinta ang mukha, kabi-kabila ang hikbi Akala nilang pinamaskuhan, naisin na’y mabibili Sa palad pala ng mga magulang, lahat makukubli Oh! Ang pasko nga naman, hindi lang talaga pambata Minsan nga’y mas masaya pa, ang mga nakatatanda Lalo na’t ang mga anak, ay anim o higit pa Daig pa ang naka BONUS, sa laki ng kinikita Subalit magkaganoon ma’y, huwag pa ring lilimutin Na ang Kapaskuha’y, hindi tungkol sa kikitain Pagbibigayan at Pagmamahalan, ay patuloy na paghariin Pagkat ito ang araw, na si Hesukristo’y sumaatin! Maligayang Pasko at Manigong Bagong Taon Kabayan! From GMA News

The TRUTH will set you FREE.

Gintong Buhangin ng Gitnang Silangan

Wala akong naramdamang lungkot nang ako’y umalis sa bahay namin. Para ngang mamamasyal lang ako sa kung saan at babalik din agad sa aming bahay ano mang oras na aking naisin. Ni hindi ko nga naramdaman ang umiyak, ni katiting na luha ay wala akong naialay sa aking pag-alis kahit mapapalayo ako ng sobra-sobra sa mga mahal ko sa buhay.  Sabagay, hindi naman talaga ako marunong mangulila. Inisip ko naman na hindi pa naman ako tuluyang maglalaho kaya walang rason para ako’y umiyak at malungkot. Iniisip ko lang na kailangan kong magtrabaho dahil hindi kami mabubuhay ng normal kung hindi ako kakayod para sa aking sarili at sa aking pamilya. Kaya siguro wala ni isa mang tubig mula sa mapanglaw kong mga mata ang dumaloy papahalik sa aking pisngi nang araw sa sila’y aking lisanin. Dumating na ang oras na aking pinakamimithi, ang sumakay sa isang eroplano. Bata pa kasi ako, yun na ang aking pangarap. Lagi ko ngang biro dati, “Nakasakay na naman ako sa eroplano, pati nga sa helicopter at train nakasakay na ako, pati sa cup and saucer at ferris wheel…sa peryahan nga lamang."  Pilit kong ikinubli ang lungkot sa aking pisngi. Nandiyan pa rin ang mahinahon kong pagtawa at pagngiti sa bawat pag-uusap. Subalit talagang nagsisikip ang aking dibdib sa tindi ng lungkot na aking nararamdaman. Ang dating tigang kong mga mata ay binabaha na ng matitinding luha. – Gilson B. Aceveda Pero sa oras na iyon, tunay na eroplano na ang masasakyan ko. Nakatutuwang isipin na ang dating ninanais kong makita man lang ang hitsura ng loob ng eroplano ay magagawa ko na, at maililipad pa at idyduyan sa himpapawid. Isang katuparan na ng aking pangarap.  Kaya siguro wala ni isang luha ang humalik sa sahig ko nang umalis ako sa aming tahanan. Subalit nang dumating ang oras na marating ko na ang aking destinasyon, agad humambalos sa aking muni ang mga tanong, “nasaan na sila? Kalian ako uuwi? Kailan ko sila makikita? Kalian ko magagawang sila’y yapusin, na sila’y halikan? Kailan ko sila maipapasyal? At maipararamdam ang aking pagmamahal?" Pumasok sa utak ko na, “bakit ako naririto sa napakalayong lugar? Bakit kailangang dito ako magtrabaho, gayung kapalit niyon ay ang matagal kong pagkakalayo? Bakit kailangan kong maranasan ang mag-isa kung pwede namang kami’y mag kakasama?  Pilit kong ikinubli ang lungkot sa aking pisngi. Nandiyan pa rin ang mahinahon kong pagtawa at pagngiti sa bawat pag-uusap. Subalit talagang nagsisikip ang aking dibdib sa tindi ng lungkot na aking nararamdaman. Ang dating tigang kong mga mata ay binabaha na ng matitinding luha.  Sa aking pagpikit sa gabi, nandiyang gusto kong lumipad pabalik sa aming tahanan. Gusto kong makitang muli ang aking mga mahal sa buhay. Gusto kong managinip na sila’y aking kasama, kahit sa panaginip lang, kahit sa isang saglit lang ay maramdaman kong muli ang init ng kanilang pagmamahal. Iyon ang pag-asam ko kahit alam ko na sa muling pagmulat ng aking mga mata ay kalungkutan ang yakap ko at aking makakasama. Minsan naiisip ko, “Kaya ko namang magtiis ng hirap. Hindi baleng walang pera, hindi baleng nagtitiis sa gutom, hindi baleng walang pambayad ng kuryente, hindi baleng walang ilaw o tubig o kahit maputulan ng telepono basta magkakasama lang kami." Ngayon ko lang naramdaman ang lungkot, ang pangungulila.  Mahirap mapalayo sa mga mahal mo sa buhay, ang hirap palang maging “Bagong Bayani." Ayaw ko ng maging bayani! Kuntento na ako sa pagiging ordinaryong tao. Ayaw kong magpakabayani! Gusto ko’y isang ordinaryong Juan na lang. Ibalik niyo ako sa dati kong kinalalagyan! – Gilson Masuyo kong pinalilipas ang bawat araw at gabi na katabi ang malalamig na dingding, ang nakapapasong araw at ang maanghit na itik! Gusto kong umuwi ngunit ‘di ko magawa. Ang hirap nang mapalayo sa mga mahal sa buhay. Hinahanap-hanap ko na sila. Kahit ang dati kong silid, ang mabaho kong kama at kumot, ang magic sing, pati nga SM hinahanap ko na rin.  Mahirap mapalayo sa mga mahal mo sa buhay, ang hirap palang maging “Bagong Bayani." Ayaw ko nang maging bayani! Kuntento na ako sa pagiging ordinaryong tao. Ayaw kong magpakabayani! Gusto ko’y isang ordinaryong Juan na lang. Ibalik niyo ako sa dati kong kinalalagyan! Isang kahilingan...isang pangarap na maisasakatuparan paglipas pa ng maraming araw.  Ayaw ko munang magbilang ng araw. Hahayaan ko na lang na pawiin ng maalikabok na hangin ang daang-daang araw na aking susuungin. Ngayon ko napatunayan na tunay ngang ginto ang oras. Lalo na ang oras na kayo’y magkakasama, mga oras na kayo’y masasaya, magkakasama sa hirap at ginhawa.  Tunay na walang kapalit ang makapiling mo ang iyong pamilya at mga pinakamamahal sa buhay. Ordinaryong oras lamang noon, kayamanang nais kong muling maibalik ngayon. Hihintayin ko na lamang muli ang oras na ako’y makabalik sa lupa kong sinilangan. At sa oras na iyon, nanamnamin ko ang bawat saglit na sila’y aking makakasama sapagkat napatunayan ko na sila ang tunay kong kaligayahan… at tanging kailangan ko sa buhay.  Pag-uwi ko, pipilitin ko na lang na pagkasyahin ang kakarampot na mayroon ako sa Pilipinas, kaysa danasin ko muli ang sobrang lungkot sa gintong buhangin ng gitnang silangan – GMANews.TV. Gilson B. Aceveda Kamusta mga Kapuso! Sana’y hindi kayo magsawa sa pagtangkilik sa ating pitak na ito. Habang may mga kababayan tayo sa abroad - pati ang kanilang mga kabiyak, anak, ina, ama o sinuman na kabahagi ng kanilang buhay - na nais magpaabot ng kanilang saloobin mananatili po ang inyongKwentong Kapuso. Katulad ng dati, hindi kami magsasawa na basahin ang inyong mga kuwento - maigsi man o mahaba. Kahit na ang laman nito ay naglalabas ng sama ng loob, nagbibigay ng inspirasyon, gustong magpayo, magsumbong, magpatawa o kahit nagpapalipas lang ng oras. Kaya hihintayin namin ang inyong mga email na maaari ninyo itong ipadala saPinoyabroad@gmanews.tv Sa mga kababayan namin saan mang dako ng mundo, saludo po kami sa inyo. Mabuhay kayo mga masigasig naming Kapuso sa abroad! From GMA news

The TRUTH will set you FREE.

Gusto mo ba ng tsismis? (1)

Magandang araw Kapuso! Maraming salamat sa laging pagbibigay ng puwang sa inyong website para sa aking mga akda. Kaya naman nandirito muli ako upang magbahagi ng aking mga karanasan mula sa pagkabata hanggang ngayong ako'y nag-asawa na at maging isang OFW. Palagi na lang ginataang langka ang ulam ko noon. Isang takal na ginataang langka na pinagkakasya ko sa isang takal na kanin. Gustuhin ko mang bumili ng pagkaing masarap, hindi ko iyon magawa kasi wala akong pera. Kasabay kong kumakain ang mga kaklase ko. Sila may manok, may gulay at may softdrinks pa. Sabi ko na lang na paborito ko ang ginataang langka.  -- Gilson Bata pa lang ako, alam ko nang buhay ang ating Panginoon. Alam kong naririnig Niya ang ating mga panalangin at alam ko nang tinutugunan Niya ang mga ito. Kahit wala pa akong masyadong muwang sa mundo, alam ko nang nasa tabi ko lang ang ating Diyos. Kabayan, nasimulan mo na lang din namang basahin, nawa’y basahin mo na hanggang sa dulo. Nabasa mo la-ang ang mga katagang “Panginoon at Diyos", nawalan ka na ng gana... ‘wag namang gay-un! Kung Siya kaya ang mawalan ng gana sa iyo... sa palagay mo nandiyan ka pa sa harapan ng computer mo para basahin ito? TSISMIS No. 1 – “Ang Burlesk kong Krayola" Natatandaan ko pa nang manalangin ako noong nasa kindergarten pa lang ako. Hindi ko man madalas maiparating sa aking mga magulang ang aking mga naisin, alam kong nababatid ng ating Panginoon ang aking mga kailangan. Tandang-tanda ko pa na halos maliliit na ang mga krayola ko, halos hubad silang lahat at putol putol. Hindi ko na rin kayang iguhit at kulayan ang isang bahaghari sa mga kulay na mayroon lang ako. Isang hapon, habang hinihintay ko ang aking ina mula sa kanyang pagtuturo, nanalangin ako sa labas ng aming bahay. Bago pa lang akong natututong magdasal ng “Ama Namin," at pagkanta ng “Aba Ginoong Maria", subalit nadasal ko na iyon ng taos sa aking puso. Nanalangin ako na sana pag-uwi ng aking ina mula sa kanyang trabaho ay pasalubungan niya ako ng krayola. Kahit yung waluhan at maliit lamang, masaya na ako. Kahit hindi na yung jumbo, basta may damit lang ang krayola ko, masaya na ako. Nakakahiya kasing gamitin sa school ang mga luma kong pangkulay. Paulit-ulit ang aking pagdarasal habang hindi pa siya dumarating. Paulit-ulit din ang pagkanta ko ng aking dinarasal na “Ama Namin" at “Aba Ginoong Maria". Halos magdilim na ang paligid nang maaninagan ko ang aking ina sa kanto. Halos umabot sa aking taenga ang aking mga ngiti habang matama ko siyang hinihintay sa aming bakuran. Sabik na sabik akong yakapin siya at hintayin kung ano ang meron siya para sa akin. Nanalangin ako na sana pag-uwi ng aking ina mula sa kanyang trabaho ay pasalubungan niya ako ng krayola. Kahit yung waluhan at maliit lamang, masaya na ako. Kahit hindi na yung jumbo, basta may damit lang ang krayola ko, masaya na ako. Nakakahiya kasing gamitin sa school ang mga luma kong pangkulay.  At tunay ngang buhay ang Diyos, sa munti kong panalangin, dinulog Niya ako. May dalang pangkulay ang aking ina, at hindi lang isang marupok na krayola na madaling mabali ang ibinigay niya sa akin noong mga oras na iyon, kundi isang coloring pencil na 16 ang laman. Halos mapaiyak ako sa galak noong mga oras na iyon. Hindi ko man nabanggit sa aking ina ang aking pangangailangan, higit na nababatid ng aking Ama sa langit ang nilalaman ng aking puso at kung ano man ang materyal na bagay ang labis kong kailangan. Sa munting tagpong iyon, maaga kong napatuyan sa aking sarili ang kahalagahan at kapangyarihan ng isang panalanging nagmumula sa puso. TSISMIS No. 2 – “Pakiabot po ng bayad..." Nananariwa pa rin sa aking isipan ang aking mga pinagdaan noong nasa kolehiyo pa lang ako. Salat man kami sa yaman, sagana naman kami sa pagtitiis. Iyon ang itinuro sa amin ng aming mga magulang – ang matutong magtiis at pagkasyahin ang kung ano man ang mayroon kami. Subalit dala na rin minsan ng pagkaawa sa aming sarili, natututo rin kaming masaktan sa kalagayan naming iyon. Subalit nananaig pa rin sa aming mga puso ang pagtitiis kaya naman nalampasan namin ang mga pagsubok sa aming buhay. Naaalala ko pa tuwing kumakain kaming magkakaklase sa kantina, P20 lang ang baon ko kaya naman todo-todo ang aking pagtitipid. Ang P10 kasi ay tamang pamasahe ko lang pauwi kaya naman P10 na lang ang natitira para sa aking pagkain. Palagi na lang ginataang langka ang ulam ko noon. Isang takal na ginataang langka na pinagkakasya ko sa isang takal na kanin. Gustuhin ko mang bumili ng pagkaing masarap, hindi ko iyon magawa kasi wala akong pera. Kasabay kong kumakain ang mga kaklase ko. Sila may manok, may gulay at may softdrinks pa. Sabi ko na lang na paborito ko ang ginataang langka. Nakakaiyak, habag na habag ako sa aking sarili sapagkat gutom pa ako, binubusog ko na lang ang aking sikmura ng malamig na tubig. Habang nasa ganoon akong kalagayan, tiis lang palagi ang aking iniisip. Binubusog ko na lang ang aking isipan ng mga mabubuting bagay na nangyayari sa aking buhay. Natatandaan ko rin na minsa’y dumarating din ang panahon na kulang na ang pamasahe ko. Nahihiya ako sa driver sa tuwing sasakay ako sa dyip kapag walang pambayad. Minsan nga, nagawa ko nang hindi magbayad ng aking pamasahe, talaga namang walang laman ang aking bulsa… ni singkong duling. Tinutulungan ko na lang siyang mag-abot ng mga bayad, nananalangin na sana’y mapagkamalan ng driver na bayad ko ang isa sa aking mga inabot sa kanya. Masama man, wala akong magawa. Minsan kapag ‘di na kaya ng konsensiya ko at kulang na ang aking pamasahe pauwi, bumababa na ako ng dyip kahit malayo pa ang babaan patungo sa amin. Kung hanggang saan lang ang bayad ko, hanggang doon lang ako. Minsan nga halos 2 kilometro pa ang layo ng aming bahay, dahil kulang ang pamasahe ko, tinitiis ko na lang na lakarin. Bumababa ako sa San Antonio kahit sa Bauan pa ang bahay namin. Nangingilid ang luha ko habang nasa ganun akong tagpo. Pero iniisip ko na lang, para sa Panginoon ang paghihirap kong iyon, iyon kasi ang itinuturo sa amin ng aming mga magulang. Lahat ng paghihirap at mga gawain ay taos sa puso mong iaalay sa ating Panginoon. Kaya naman sinuklian ng Diyos ang aking mga paghihirap, pagtitiis at pagtitiwala sa kanya. Nakatapos ako ng Chemical Engineering at nakapasa ako sa board exam. Gutom man ako, hirap man ako, busog at masustansya naman ang aking isipan. ‘Yan palagi ang pakonsuwelo ko ‘pag nagugutom ako noong mga panahong iyon. TSISMIS No. 3 – “I gotta feeling that tonight’s gonna be a good night" Subalit gaano man tayo kabuti at gaano man kataas ang ating paniniwala sa Kanya, dumarating pa rin ang mga pagsubok sa ating mga buhay.  Hindi pa man ako nakakatapos ng aking pag-aaral, batid ko na ang pangangailangan ng aking pamilya. Alam kong kailangan nila ng pera upang mailipat ang titulo ng aming tinitirahan sa pangalan ng aking mga magulang. P20,000 ang kailangan nila noon para mailipat ito. Iniatang ito ng aking magulang sa panganay naming kapatid. Sbalit nag-asawa na ang panganay namin kaya naman nararapat lang na mas unahin na niya ang kanyang pamilya. Kaya naman nung nagkatrabaho ako, ipinangako ko sa aking sarili na ako na ang tutugon sa pangangailang iyon. Sa kabutihan ng Diyos, ilang buwan pa lang ng aking pagtatapos ay nagkaroon na agad ako ng magandang trabaho. Hindi ko kinalimutan ang pangako ko na tuparin ang pangangailang iyon nang sa ganun ay makaganti man lang ako kahit papaano sa pagpapalaki sa akin ng aking mga magulang. Araw-araw kong idinadalangin sa Diyos na nawa’y tulungan Niya akong makalikom ng ganoong kalaking halaga. At sadyang mabuti ang ating Panginoon. Probationary pa ako noon sa aking trabaho, at unang Christmas party ko sa kompanyang iyon, may isang hindi inaasahang pangyayari. Gabi ng Christmas party, may special announcement ang aming management… “Lahat kayo ay tatanggap ng tig-P20,000 plus 2 months extra bonus! Maaari na ninyong kuhanin ang inyong mga sobre habang tayo’y nagpa-party!" Halos maiyak ako noong mga oras na iyon. Ramdam na ramdam ko ang Kanyang presensiya, ramdam na ramdam ko na mahal ako ng ating Diyos. Mahal Niya tayo at kailanman ay hindi Niya tayo pababayaan. Talagang pinagkalooban Niya ako ng higit pa sa aking pangangailangan... talagang siksik, liglig at umaapaw. Pagkatapos ng party ay dali-dali akong umuwi sa aming bahay. At sa pagbukas ng aming pinto, agad kong iniabot sa aking ina ang tseke. Iyon ang una kong bonus at buong-buo ko iyong inialay para sa aking pamilya, “Mame, ito na po ang P20,000 pampalipat ng titulo." “Praise God" lang ang narinig ko sa kanya at niyapos niya ako. Halos mangilid na naman ang aking luha noong mga panahong iyon. Kay buti talaga ng Diyos. Hindi man kapani-paniwala sa mata ng tao, wala talagang himala ang hindi pwedeng hindi mangyari kung nanaisin ng ating Diyos Ama sa langit . Subalit gaano man tayo kabuti at gaano man kataas ang ating paniniwala sa Kanya, dumarating pa rin ang mga pagsubok sa ating mga buhay. (Itutuloy) – GMA News Gilson Aceveda Ano ang kwento mo? Mga Kapuso, tuloy ang ating kwentuhan. Sana’y hindi kayo magsawa sa pagtangkilik sa ating pitak na ito. Habang may mga kababayan tayo sa abroad - pati ang kanilang mga kabiyak, anak, ina, ama o sinuman na kabahagi ng kanilang buhay - na nais magpaabot ng kanilang saloobin, mananatili po ang inyong Kwentong Kapuso. Katulad ng dati, hindi kami magsasawa na basahin ang inyong mga kwento - maigsi man o mahaba. Kahit na ang laman nito ay naglalabas ng inyong saloobin, walang mapagsabihan ng sikreto, o kaya naman nais magbigay ng inspirasyon, gustong magpayo, magsumbong, magpatawa o kahit nagpapalipas lang ng oras. Kaya hihintayin namin ang inyong mga email na maaari ninyong ipadala saPinoyabroad@gmanews.tv Sa inyo mga kababayan namin saan mang dako sa mundo, kami po'y saludo sa inyo. Kaya ilabas na ang iyong saloobin, ikuwento mo Kapuso! FROM GMAnews

The TRUTH will set you FREE.

Liwanag ng Pilipinas

Maswerte nga bang maituturing, sa ibang bansa’y makipagsapalaran? Malaki nga ang kikitain, subalit kapalit nama’y kalungkutan Mga mahal mo sa buhay, sapilitan mong iiwanan Mamanhidin ang puso, upang sakit ‘di mamalayan Magpuyat, malipasan ng gutom, ay ‘di alintana Magbabad sa init at alikabok, ay tila nakasanayan na Pagod na sa paglalakad, ay sige pa rin ang arangkada Tagaktak na ang pawis, pati damit ay lapot na Pagod man ang katawan, sa maghapong pagta-trabaho Pag dating sa inuupaha’y, maglalalaba pa’t magluluto Lilinisin ang sahig, kikiskisin ang inyodoro Mga gawaing para kay Yaya, sa kinamulatan kong mundo Minsan sa pag tulog, sa kapagura’y humaharok Nakakahiya mang aminin, sa kabilang kwarto’y umaabot Sana’y pagpasensyahan na lang, ng mga kasamahang natutulog Pagkat ako man minsan di’y, harok nila ang pampatulog Kapagurang nadarama’y, agad din namang napapawi Pagdating ng katapusan, ako din nama’y ngumingisi Sweldong inaasam, sa mga palad lang ay darampi Pagkat ilang segundo lang, naipadala na sa mga kalahi Pakiramda’y gumagaan, kapag sweldo’y naipadala na Pagtulong sa kapamilya, hatid sa aki’y ligaya Puso ko’y nagagalak, sa tuwing matatanggap nila Mumunting kong handog, isang malaking pagpapala Subalit nandiriyan pa rin, mga sandaling namimighati Pusong manhid ay nagkakamalay, nararamdaman ang sakit Nagbibingi-bingihan na ang taynga, patuloy ko pa ring naririnig Pangungulila ng puso ko’y isinasambulat ng kanyang pintig Hanggang kalian magtitiis, malulumbay, malulungkot? Hanggang kalian luluha, mananangis, mababagot? Ito ang buhay kong pinili, mangibang bansa’t pumalaot Kaya’t dapat ko lamang tatagan, ang damdaming nanghihilakbot Konting tulog na lang, ako’y makakauwi din Sa kinamulatang bansa, doo’y mahihimbing Hindi pa man sa ngayon, batid kong araw din ay darating Makakapiling kong muli, silang mga mahal sa akin Panginoon ko’t Diyos ko, dalangin ko’y Iyong dinggin Pagkalooban Mo po ng lakas, mga katulad kong naninimdim Dito sa ibayong dagat, ilayo Mo po kami sa dilim Upang Liwanag ng Pilipinas, ay muli naming makapiling. - Gilson Aceveda FROM GMA-7 PINOY ABROAD KWENTONG KAPUSO

The TRUTH will set you FREE.

ENERGY SYSTEM TRANSITION

I

Located on dual-use land in Northern California, this 645 kW solar project is also home to a bee apiary. It also features a minimum production guarantee, meaning that if the solar project produces less electricity than expected, the installer will cover the difference in revenue. The project revenue comes from selling electricity to PG&E, one of the largest utilities in the country.

Join us as we change the way that energy is produced and financed

Shine on!

The Mosaic Team
www.joinmosaic.com

The TRUTH will set you FREE.